حرف اول

اینجا قرار است دنیایی کودکانه باشد . اینجا خبری از درس و مشق و امتحان نیست . خبری از جنگ و ویرانگری و سلاح هسته ای ، فشار کاری ، نظریه و نظریه پردازی ، دروغ و زورگویی ، اینجا خبری از قانون و قاعده نیست. فقط و فقط به پشتی صندلی ات تکیه بده ، بخوان ، بشنو ، و اولین چیزی که به ذهنت رسید بنویس .اینجا دنیای توست .

.

.

.

وقتی کودک بودم نمی دانستم کودکی دوامی ندارد ... من بزرگ شدم و کودکیم جا ماند . صدای کودکی در گوش من نفیر می کشد ... ای بزرگ کوچک ، تو را می سرایم ، تو را می نویسم ، تو را در سفر باد ، در آینه آب  و در ترنم باران می خوانم .